Dawne budynki murowane na przestrzeni swego istnienia ulegały ciągłym przeobrażeniom. Wpływ na to wywierały różne przyczyny. Procesy starzenia się budynków i ich zniszczenia zmuszały użytkowników do podejmowania prac remontowo-budowlanych. Zmiany warunków gospodarczych, politycznych, intensyfikacja życia kulturalnego stawały się bodźcem do wprowadzenia nowych kierunków w architekturze i. technice budowlanej. Nowe wymagania użytkowe, potrzeby techniczne lub upodobania estetyczne, aktualne założenia i koncepcje urbanistyczne powodowały przebudowy, nadbudowy, rozbudowy, łączenie kamienic w zabudowie ciągów ulicznych, względnie przeróbki starych, a niekiedy i zrujnowanych budynków. Procesy te przebiegały z różnym natężeniem i mają miejsce również współcześnie.
Przy naprawach, przebudowach lub adaptacjach dawnych budynków, w trakcie robót często zastępowano oryginalne konstrukcje innymi, odpowiadającymi duchowi czasu i panującego stylu. W tym przypadku r.ie zawsze kierowano się logicznymi przesłankami konstrukcyjnymi, zarówno w odniesieniu do stosowanych materiałów jak też technologii budowlanych.
Jeśli względy estetyczne dyktowały rozmaite zmiany, wówczas w trakcie przebudowy stare mury i konstrukcje obudowywano dla uzyskania nowych efektów stylowych. Z tych też powodów usuwano niekiedy oryginalne materiały i wyprawy i zastępowano je bardziej zdobiącymi. Zdarzały się również przypadki, że w czasie przebudowy lub dobudowy, dla uzyskania jedności stylu, wprowadzano konstrukcje nowe, lecz wzorowane na dawniejszych, upodobniając je łudząco do autentycznych.
Przebudowane konstrukcje i części budynków nie zawsze odznaczały się właściwą jakością techniczną. Często zaś błędne decyzje kompozycyjne sprzyjały zmianom genetycznym i strukturalnym organizmu konstrukcyjnego. Te właśnie przyczyny zmuszają już w fazie wstępnego rozpoznania zabytku do sprecyzowania charakteru przeobrażeń i jakości stanu technicznego. Jest przy tym istotne rozpoznanie i wyodrębnienie autentycznych układów konstrukcyjnych od tych, które wprowadzano później lub które uległy tak dalece różnym przeobrażeniom, że pod względem zabytkowym nie przedstawiają określonej wartości. Jednoznaczne zdeterminowanie rodzaju zabytkowej substancji jest istotne nie tylko z uwagi na badania techniki budowlanej i ogólnej charakterystyki budynku, lecz stanowi czynnik wyjściowy przy sprecyzowaniu wartości statyczno-wytrzymałościowych danego układu konstrukcyjnego.
W związku z tym konieczne staje się wprowadzenie terminologii, która ułatwi to zadanie, chociaż z punktu widzenia teoretycznego nie będzie to miało większego znaczenia.