Przykładem instalacji działającej bez pompy ciepła jest instalacja zaprojektowana przez Politechnikę w Kopenhadze dla domku jednorodzinnego zrealizowanego w 1978 r.
Schemat systemu instalacji słonecznych do podgrzewania c.w.u. i na potrzeby centralnego ogrzewania: 1 — kolektory słoneczne, 2 — zasobniki ciepła, 3 — podgrzewacz olejowy, 4 — niskotemperaturowe grzejniki, 5 — pompy cyrkulacyjne, 6 — zbiornik wstępnego podgrzewania c.w.u, 7 — zbiornik c.w.u.
Najefektywniejszym rozwiązaniem są systemy słoneczne zespolone z pompą ciepła korzystającą z dwóch źródeł ciepła. W systemie tym pompa ma dwa parowniki, jeden umieszczony w zbiorniku magazynującym lub w jego obiegu, a drugi na zewnątrz budynku, np. w gruncie, w zbiorniku ze ściekami odpływowymi z budynku, w przewodach wentylacyjnych odprowadzających ciepłe powietrze na zewnątrz, w zewnętrznych naturalnych lub sztucznych zbiornikach wodnych itd. Jednocześnie słoneczny system grzewczy może być rozwiązany tak, że nadmiar energii cieplnej (latem) odprowadzany będzie do tego źródła ciepła, z którego korzysta parownik pompy ciepła zimą.
Schemat instalacji cieplnej w budynku doświadczalnym firmy BBC w Walldorfie: 1— kocioł olejowy, 2 — ogrzewanie podłogowe, 3 — kolektory słoneczne, 4 — wymiennik ciepła, 5 — zasobnik ciepła, 6 — pompa cieplna, 7 — podgrzewacz c.w.u., 8 — wężownica w gruncie.
Tak rozbudowane systemy pokrywają od 50 do 80% rocznego zapotrzebowania na ciepło.