Rozwiązanie warstw podłogowych na surowym stropie zależy od przeznaczenia pomieszczeń, a warstwy podłogi, które można stosować w różnych zestawieniach w pomieszczeniach mieszkalnych są następujące:
• Paroizolacja lub izolacja przeciwwodna (łazienki, kuchnie).
• Warstwa termoizolacji, pełniąca równocześnie rolę wytłumiającej izolacji akustycznej – wełna szklana lub skalna, styropian.
• Warstwa konstrukcyjna podłogi – wylewka betonowa, suchy jastrych lub legary drewniane.
• Podkład pod warstwę wykończeniową- klej, zaprawa klejowa itp.
• Warstwa wykończeniowa – parkiet, deski drewniane (gr. około 3 cm), płytki ceramiczne, płyty kamienne, wykładziny z tworzyw sztucznych, wykładziny dywanowe, panele.
W pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności powietrza (np pralnie) warstwy izolacji cieplnej powinny być pokryte warstwą paroszczelną.
W pomieszczeniach mokrych i wilgotnych, w których występuje zagrożenie wodą (np. łaźnie, umywalnie) powinna być wykonana izolacja wodoszczelna ze spadkiem 1,5% w kierunku kratki ściekowej.
Warstwa termoizolacyjna pełni w podłodze rolę izolacji akustycznej pomiędzy kondygnacjami – np. podłoga pływająca wykonana z płyt z wełny skalnej grubości 40 mm charakteryzuje się wskaźnikiem ważonego zmniejszenia poziomu uderzeniowego stropu wzorcowego Δlw = 27 dB i może być zakwalifikowana do klasy akustycznej II – Pp23. Zwiększanie grubości płyt izolacyjnych nie wpływa w istotny sposób na polepszenie izolacyjności akustycznej.
Elementy grzewcze ogrzewania podłogowego powinny być ułożone we własnej, niezależnej od konstrukcji stropu warstwie wylewki betonowej. Zmiany temperatury wywołane działaniem ogrzewania podłogowego powodują zjawisko rozszerzalności termicznej. Z tego powodu wzdłuż brzegów wylewki betonowej powinna być wykonana dylatacja obwodowa, pozwalająca na rozszerzanie się wylewki betonowej pod wpływem wzrostu temperatury. Pod ogrzewaniem podłogowym układana jest warstwa termoizolacyjna.